Het grootste deel van de tijd zijn we er ons niet bewust van dat we onlosmakelijk zijn verbonden met de natuur om ons heen. Sterker nog, we zijn natuur en daarmee zijn we ook wederzijds afhankelijk van elkaar. Dit bewustzijn gaat ver voorbij het beredeneren met ons hoofd. Veel meer gaat het om het 'weten' van ons lichaam en hart. Als we daar weer meer contact mee kunnen maken, ontstaat er een diep doorvoeld besef dat alles wat leeft in de natuur op een fantastisch subtiele manier met elkaar verbonden is. En ook dat de natuur -en daarmee onze eigen innerlijke natuur- kwetsbaar is en vraagt om een liefdevolle en zorgzame benadering.

Wat doe je als de dingen die je gewend bent om te doen steeds meer gaan wringen?

Hoe doe je dat?